Deutsche Amteur-   DJ3UC   Radio-Station

Impressum

Interlingua-Symbol [Fabulas celtic de Scotia, Bretagne e Iranda]


Salto al fabulas:
  1. Desira Auro
  2. Thomas le rimator
  3. Le bonetto blau
  4. Favor a un amico
  5. Hainsel
  6. Tam Lin
  7. Le hiberno e le rege del sepe

Desira-Auro

Un fabula celtic - Irlanda

Olim, ante longe tempore, il habeva un rege in Erin, ille habeva tres filios. Un die le rege e le regina se iva promenar reguardante le undas e le roccas. Post que illes habeva ambulate alicun tempore, un barca a vela se avicinava navigante de lontan foris del mar. Quando le barca abbordava, illes videva ante se un homine vetule con gris capillos, ille parlava a illes:
"Io mi jam meravilia que vos non mesme naviga le mar. Il ha multe cosas super le quales vos vos meraviliarea."

"Como pote nos navigar le mar, si nos ha ni barca ni nave", diceva le rege.

"Alora entra con me", diceva le vetule al rege, "e vos pote prender a bordo la regina".

Le rege e le regina acceptava le invitation e illes navigava alicun tempore usque illes de novo poteva vider terra. Le vetulo se dirigeva verso le costa.

"Vole vos non disbarcar?", le rege demandava. Ille se levava e voleva vader a terra.

"Il me surprende", diceva le vetulo, "vos es un rege e vos deberea saper que es bon manieras. Malgrado isto, illo vos non ha venite in mente que on ceder le passo al regina."

Le rege se batte al fronte e ille dava derecto al vetulo. Pois ille vadeva al latere e lassava vader a terra su sposa.

In iste momento le vetulo se repulsava con le solea del botta tanto violente ab un rocca que se erige foris del aqua proxime al litore assi que le barca esseva pulsate pro nove millias in le alte mar. Le rege esseva stupefacte e espaventate. Ma le vetulo solmente diceva:
"Esque vos non habeva forsan desirate clandestinmente de viver un vice un aventura sin vos sposa? Vos non occupa re le securitate de illa. Ante que illa lo percipe illa essera portate a vostre castello. Isto es in mi poter."

Postea le barca habeva navigate multe dies, un vice in iste direction e un vice in ille direction, illes arrivava le insula del solitude. Hic le barca ancorava. Le rege se disbarcava e marchava super le insula usque ille veniva a un castello. Ille entrava. Necuno esseva ibi excepte un femina qui esseva tanto belle como le nocte in lo que le luna e le stellas brillava. Illa habeva capillos longe e nigre, su bracios reluceva como ebore polite, su bucca esseva como un pomo rubie, de isto on desirarea saporar, e si on reguardava su punctas del digitos, on esseva certo que istos poteva executar multe exercitios plen de caressa. Le femina preparava un repasto pro le rege. Illes sedeva a un tabula, divideva le mangiar e le biber, e postea illes ha finite, le femina se levava e aperiva le nodo del cinctura que teneva insimul su vestimento. Illa faceva un movimento con le spatulas e le vestimento glissava super su corpore in basso e cadeva al pavimento.

"Ora dormi con me", illa diceva in voce basse al rege de Erin.

Le rege trovava le comportamento un pauco estranie, perque in su pais le homines esseva illes qui exprimeva tal invitation si illes ha le besonio de amor.

Ma le aspecto de illa extingueva omne pensata a illo e ille la portava al su lecto e dormiva con illa. Le die sequente, quando ille se eveliava, le jentaculo jam esseva preste. E post que illes habeva mangiate e bibite, illes vadeva al litore del mar pro haber cura del barca. Ma ibi non esseva de vider necun nave o necun barca, ni ancorante al terra ni foras in le mar.

Le rege de Erin non ha un alternativa que restar sur la insula del solitude e proque ibi non esseva a facer nihil alteres, ille jocava tote le jocos de amor con le regina del insula. Post alicun tempore le regina del insula solitari deveniva gravide e quando le tempore juste habeva venite illa parturiva un filio.

Quando le infante habeva tres menses, illa diceva:
"Rege de Erin, vos nunc pote navigar a casa, si il vos place."

"Ma como poterea io navigar a casa si il non ha un nave?"

"Un nave es preste", diceva le regina, "ma antea que vos parti vos debe facer un signo proque vos potera recognoscer vos infante, mesmo in le caso, si vos non le ha vidite pro un longe tempore."

"Ben" diceva le rege "nos va amputar le parve digito del pede dextre del infante." Isto non deberea esser troppo dolorose e illo es un signo infallibile pro tote le vita.

Assi il occurreva. Pois le rege vadeva al litore del mar e ibi esseva de facto un nave preste e apte a navigar le alte mar. Ille prendeva congedo e se dirigeva con su nave al pais de ubi ille habeva venite.

Ma durante le tempore, durante que le rege de Erin habeva vivite sur le insula del solitude, ille esseva supponite de esser morte. Le nova se divulgava e anque le Rege Blanc audiva de isto.

Ille pensava in se: "Nunc es le juste tempore pro eriger un flotta, navigar a Erin e conquirer iste pais."

Ma usque un grande flotta esseva erigite, il passava septe annos. Le rege de Erin esseva jam retro in su regno, e su filio sur le insula de solitude esseva devenite un puero. Ille prova grande habilitate durante tote le incontros (como juvene ille anque poterea esser lo).

Le Rege Blanc navigava con su flotta verso Erin, e ille defiava le rege de Erin o combatter con ille pro le corona de iste regno o pagar tributo in futuro.

Le rege de Erin facer responder que ille usque ora nunquam ha habite tributari e le Rege Blanc jam deberea combatter pro le corona.

Ma quando le tres filios audiva que un battalia poterea evenir, illes curreva via de a casa e se celava in un loco ubi necuno les poteva trovar.

Le regina del insula del solitude sapeva de tote isto per que illa habeva le dono rar anque de vider cosas que occurre lontan in le distantia. Illa non habeva iste dono sempre, ma jam a vices.

"Nunc" illa diceva a su filio, illa le habeva date le nomine "Desira-Auro", "il es agradabile seder hic insimul, ma con tu patre, le rege de Erin, illo es toto differente. Ille es in grande embarasso".

"Que es con ille?" demandava le puero.

"In tote le mundo on habeva supponite que ille esserea morte. Isto ha anque audite le Rege Blanc. Ora ille ha armate un flotta e ha navigate verso Erin pro prender possession del pais. Tu patre ha necuno qui le adjuta e deman le battalia con le Rege Blanc comenciara."

"Ha ille non tres filios le quales es plus vetule que io?" demandava Desira-Auro.

"Isto non importa" diceva le matre "illo es mi culpa que ille ha incontrate difficultates disagradabile. Io deberea mandar alicuno per adjutar le."

"Pois lassa me vader" diceva Desira-Auro.

"Justo assi" diceva su matre.

Le matino sequente ille sellava un cavalla e hastava de ibi verso Erin. Quando le rege de Erin se avantiava ante su castello, su spada sub su bracio, pro incontrar le armea del Rege Blanc, ille videva un cavallero, que veniva super le mar verso a ille. Pois ille parlava in se:
"Il resta ancora pauc tempore pro attender. Nos vole vider a ubi cavalca iste homine, qui pote facer su cavallo vader super le undas. Il sta assatis homines contra a me, ma, si anque iste cavallero va a vos latere, pois illes ha simplemente troppo."

Quando le cavallero attingeva le flotta del Rege Blanc, ille se precipitava a illes como un falcon al parve aves o le vulpe inter le gallinas. Il habeva un cumulo de capites abattite, un cumulo con corpores e un tertie cumulo con armas. Desira-Auro occide totes e sparnia necuno usque ille veniva al Rege Blanc. Ille le prendeva sub le bracio e le trainava ante le rege de Erin. "Volle nos occider iste homine o debe ille pagar tributo a vos usque al fin de su vita?" demandava Desira-Auro le rege de Erin.

"Io non vole occider le malitiose" respondeva le rege de Erin "si ille promitte a me, que ille pagara tributo, pois ille debe continuar de viver. Ah, io desiderarea que anque io haberea un tal capace juvene homine como filio, como tu es."

Ora le puero discalceava le scarpa dextre e monstrava al rege que le parve digito mancava de iste pede e ille contava le historia.

Le rege de Erin recognosceva su filio e esseva felice.

Le Rege Blanc promitteva a pagar tributo e se allontanava. Desira-Auro voleva immediatemente retornar a su matre, ma su patre le precava a passar duo o tres dies con ille in Erin.

Le die sequente le rege organisava un grande chassa, e quando illes partiva, le regina mirava Desira-Auro longe e diceva:
"Le puero mi place. Io le volerea sempre proximo a me, durante que ille es in Erin."

Le rege se allegra que le regina ha invidia de Desira-Auro e le precava de esser proxime de illa.

Quando le homines habeva partite, le regina vadeva a un Druide vetule e diceva:
"Io facera abatter vos capite si vos non me dice como io pote assassinar Desira-Auro."

"Vos es le femina le plus maligne que io unquam incontrava" respondeva le Druide "vos vole assassinar le puero que ha salvate vos marito e le regno.

"Si io non le occide, ille recipe tote le regno e mi filios recipe nihil."

"Dunque ben" diceva le Druide "io vole dicer vos que vos debe facer. Sur le insula, ubi le puero ha crescite, il non ha un scarpas al litore e toto es plan. Va con ille al "scarpas meraviliose", al altere latere del castello, e ille concedera que illos es meraviliose de facto. Pois vos responde, que illos non esserea tanto meraviliose, proque vos e vos filios saltava in basso e in alto le scarpas. Quando ille audi isto, ille probara de copiar les e ille se rumpe le collo."

Le regina faceva como le Druide habeva consiliate a illa. Desira-Auro saltava in basso e quando ille, durante le salto in alto, se approximava al bordo del scarpa, le regina le dava un colpo. Ille precipitava e cadeva in le mar. Le undas le portava via e le jectava finalmente al litore de un insula. Ille se levava e curreva al medio del insula. Ibi ille videva un casa. Ille entrava. Ibi esseva rostite un tructa sur un spido super un foco.

"Io vole mangiar iste pisce" ille diceva in se.

Ma pois ille pensava: "illo non pertine me, melio, io non lo tocca."

Ille vadeva foris e videva como un gigante espaventose curreva a hic, ille habeva cinque capites sur le spatula. Le gigante erumpeva in un tal risada, assi que un homine haberea vider per su collo in basso usque a in su stomacho.

"Tu fede bestia" diceva Desira-Auro "proque tu ride tanto?"

"Io me allegra que io te pote prander iste mediedie. A causa de isto io ride" diceva le gigante.

"Ma tu non me ancora ha" diceva Desira-Auro.

Illes comenciava luctar le un con le altere. Desira-Auro esseva plus forte como le gigante, ille le fortiava a terra e le abatteva tote le cinque capites.

"Bon labor" se diceva Desira-Auro e se nettava le manos al gambas del pantalones.

"Ora io poterea facer honor al tructa" ille pensava, ma pois ille diceva: "Secundo toto que io ha apprendite... ubi es un tal gigante, ibi es anque plures.

Ille videva circum de se, e de facto, ibi veniva currente ancora un altere gigante plus grande con cinque capites. Illes luctava le un con le altere. Desira-Auro esseva plus forte. Ille fortiava le secunde gigante a terra, tirava su spada e trenchava tote le cinque capites.

Ora ille vadeva in le casa e mangiava le tructa, e quando ille ha finite, le tertie gigante veniva verso a ille.

Illes luctava tanto mordace, le un con le altere, que tote le dur se amolliva, e toto le molle se indurava, e le gente ex le mundo superior, como anque ex le mundo inferior, que spectava iste lucta, lo teneva pro un meravilia, ma al fin Desira-Auro restava le vincitor, jectava le gigante a terra e le abatteva le cinque capites.

"Isto esseva un bon action" diceva Desira-Auro. "Ma ubi il ha tres filios, ibi debe esser anque un matre. E con illa io ancora anque debera luctar."

Un maga espaventose veniva verso a ille. Illes luctava durante tres dies e tres noctes, le un con le altere.

Desira-Auro non poteva vincer le maga vetule, ma illa le pressava quasi le corde ex le pectore usque ille pensava: Hic io trovara mi morte.

In iste momento ille audiva de retro le voce de su matre dicente: "Desira-Auro, io me non vole immiscer hic. E si tu deberea perder tu vita dece vices, io te non adjutarea. Illo es un vergonia pro un heroe de luctar se con un maga vetule durante tres dies e tres noctes. Quante vices io te ha diceva que necuno in le mundo pote vincer un maga vetule, quando illa porta su rete."

Postea Desira-Auro taliava a pecias le rete que pendeva super le spatula del vetula e in effecto, ora illa non esseva plus forte como omne altere femina e subito ille la predominava e la occideva.

Desira-Auro marchava a casa a su matre e illa le inseniava multe cosas.

Ma le nova que Desira-Auro es morte, circulava per septe regnos.

"Ora es mi torno" diceva le Rege Blanc. "Io non plus ha besonio de pagar tributo al rege de Erin. Ora, per que ille es sin adjuta, io le vole da un battalia.

"Anque io marcha con vos" diceva le Rege Maculettate. "Io facera tributari le rege de Erin e io le fortiara que ille non plus longe demandar tributo del Rege Blanc."

Le duo reges per consequente armara un flotta e navigava verso Erin. Quando ille attingeva le pais, le Rege Maculettate mandava un message al rege de Erin:
"Paga de ora tributo a me o combatte con me pro tu regno."

Le rege de Erin faceva responder:
"Io combatte usque a mi morte ante que io da tributo a alicuno."

La battalia deberea esser le die sequente. Le filios del rege, coarde como illes era, se ha ancora celava. Iste vespere Desira-Auro e su matre sedeva insimul a casa.

"Nos sta ben" diceva le regina del insula solitari "ma on non pote asserer lo de tu patre. Ille es in grande periculo."

"Que es con ille?" demandava Desira-Auro.

"Quando le regina de Erin te pulsava del scolio, le message, que tu es morte, se diffundeva per septe regnos." Nunc le Rege Blanc e le Rege Maculettate ha armate un grande flotta e vole vincer tu patre. Tu debe currer inconditional de succurrer le."

"Ma mi patre ha tres filios le quales es plus vetule que io."

"Illo es mi culpa. Io le attraheva a transverso le mar a hic. Tu debe adjutar le."

"Tu sape que ibi ha occurrite a me, quando io esseva in Erin le ultime vice" diceva Desira-Auro.

"Io sape" diceva le matre "ma iste vice io da alique con te que te protegera contra tal complot. Hic es un cinctura. Mitte lo e si un homine o un femina volle le mal a te, le cinctura se contrahera e te advertira."

Desira-Auro se montava al cavalla e partiva verso Erin.

Le matino sequente le rege de Erin vadeva foras con le spada sub le bracio per poner se al inimicos. Alora ille videva un cavallero veniente del mar a hic.

"Io attendera alicun tempore" le rege pensava "si le cavallero veni a adjutar me, io ha bastante tempore, ma si ille combatte contra me, pois mi morte venira bastante tosto."

Le cavallero attaccava le duo armeas e ille se precipitava a illes como un falcon al parve aves o le vulpe inter le gallinas. Tosto tote guerreros esseva morte excepte le duo reges, istes ille trainava ante su patre e demandava:
"Debe io occider les o vole vos facer les tributari?"

"Duplice tributo pro le Rege Blanc e simplice tributo pro le Rege Maculettate."

Le duo reges promitteva de pagar e pois illes partiva, cata uno al su regno.

Desira-Auro voleva retornar a casa, ma su patre consisteva de demorar pro duo o tres dies con ille in Erin.

Le die sequente esseva un grande chassa e iste vice Desira-Auro vadeva con illes pro que le regina non osava de intimar le de restar con illa.

Quando totes habeva partite, la regina vadeva al Druide vetule e diceva:
"Io facera occider vos, si vos non mi dice, como io pote assassinar Desira-Auro."

"Io va dicer te que es a deber" diceva le Druide "macella un gallo, imple su sanguine in un bottilia e pois ir al lecto." Face assi como tu esserea malade de morir, prende un pauc sanguine a in tu bucca e lo sputa. Pois cata uno pensara que vos es multo mal. Ora manda un messagero al rege e face dicer le, si ille voleva vider vos vivente, ille deberea venir presto. Anque melio, non manda solmente un messagero, ma manda tres o quatro e face le arrivar le un post le altere. Assi le toto essera ancora plus credibile. Quando le rege arriva e demanda que vos haberea, pois dice a ille:
"Nihil mi pote salvar excepte un bottilia con aqua del fonte del regina del Grande Rota in le Mundo Oriental, e sol Desira-Auro pote procurar lo."

Le regina faceva como le esseva conciliate, e quando le rege se approximava al lecto, illa diceva:
"Io debera tosto morir".

"Ha il vermente nihil que pote curar te?" demandava le rege.

"Forsan aqua del fonte in le regno del regina del Grande Rota in le Mundo Oriental."

"Qui poterea prender iste aqua?"

"Desira-Auro poterea prender lo, si tu le manda."

"Isto io non facera", diceva le rege, "tu ha anque tres filios. Io Desira-Auro non exponera a iste periculo. Illes debe ir."

Le tres filios se preparava e partiva.

Desira-Auro totevia pensava que il non esserea juste restar a casa. Assi ille va con illes. Illes viagiava pro longe tempore usque illes veniva a un casa e ibi les incontrava un belle femina. Illa prendeva Desira-Auro al mano e le salutava amicabile. Illa le offereva a mangiar e biber, e illa dava anque al tres altere principes, lo que illes habeva besonio. In le lecto totevia jaceva un homine vetule qui vocava:
"Filia, qui es le homine, qui tu ha date le benvenita?"

"Ille es Desira-Auro", le filio de tu soror e del rege de Erin. Ille te contara mesmo, proque ille se poneva in marcha."

Desira-Auro approcha un sedia al lecto e contava al vetulo que ha precisemente occurrite e que esseva su mission.

"Io ha vidite multe reges e principes passar hic", respondeva le vetulo, "totes esseva in cerca del aqua, ma necuno de illes retornava a casa. Il esserea melior que tu renunciarea de cercar lo."

"No, io non retornara. Io debe trovar iste aqua e si il costarea mi vita."

Quando le filio le plus vetule del rege de Erin audiva del grande periculo, ille cadeva de espavento e esseva morte.

"Ben", diceva Desira-Auro, "antea nos esseva paucos, e ora nos es ancora minus, ma si nos trova iste aqua, pois nos te resuscitara.

Pois illes jaceva le cadavere in un cassa con folios verde, pro que ille non putrescerea. Le die sequente le tres juvene homines continuava le viage e quando il esseva devenite vespere, illes veniva de novo a un casa. In iste habitava parentes de su matre e ibi esseva anque un homine vetule qui advertiva Desira-Auro de non continuar.

Le secunde filio del rege de Erin se prendeva iste advertimento tanto a corde, assi que ille moriva.

Anque per isto Desira-Auro non cambiava su opinion.

Le morto esseva impaccate in un cassa, isto esseva guarnite con folios verde, e pois illes continuava su cammino. Ora illes esseva solmente ancora duo. Le vespere illes veniva a un casa e ibi illes incontrava un belle femina, qui dava cordialmente le benvenita a Desira-Auro. Illa dirigeva le duo juvene homines in le casa, portava les de mangiar e intra esseva un homine vetule, qui demandava Desira-Auro:
"Que duce te a hic? Io suppone, il es non le desiro de vider me."

"Tu ha ration", diceva Desira-Auro, "io es al via verso le regno del Grande Rota pro prender ibi un bottilia aqua pro le regina de Erin."

"Io ha vidite multe reges e cavalleros passar hic que cercava le aqua", diceva le vetulo, "ma necuno ha retornate a casa. Iste regno deberea esser un horribile region. Inter mi casa e le castello del Grande Rota, il ha tres pontes, guardate del canes del regina. Cuje bucca es aperite tanto largemente, que on pote opinar, que ille vorarea tote le mundo. Ma proque tu veni de tanto lontan, e tu es un filio de fortuna, forsan tu succedera avantiar usque al fonte. Le regina dormi solmente un vice durante septe annos, e pois illa dormi un die e anno. Si illa percipe, que illa deveni fatigate, illa pende vos castello in le firmamento. E quando illa dormi, pois dormi toto, que pertine al domesticitate del corte, anque, ben que on pote opinar, que totes esserea vigile, proque illes ha le oculos aperite. Quando tu ultrapassa le ponte, tu veni a un alte muro, le plus alte del mundo. Un forte homine, como tu es uno, tu deberea ha successo de superar le muro. Ma quatro cattos sede presso le quatro angulos del muro. Solmente le aspecto de illos jam ha occidite multe homines. Cata uno catto de illos ha un cauda invenenate e dentes venenose. Quando tu totevia successe e tu passa le cattos, pois le via es libere e tu pote prender del aqua del fonte. Postea tu videra un arbore que sta in le medio del jardin. A un branca es tres pomos, un grande, un de grandor medie e un parve. Collige iste pomos e jecta le grande in alto verso le firmamento e prova de attinger le castello con isto, illo descendera un pauco, jecta le pomo de grandor medie e illo descendera un pauco plus. Jecta le parve pomo e tu videra que le castello sta tosto al terra. Captura totevia tote le pomos antea que illos attinge le terra. Pois tu debe facer un salto verso le rota, que es presso le angulo, stoppar lo, alteremente le rota non cessa de oscillar. Pois va al porta del cocina, ibi es multe claves, intra illes tu debe seliger, lo que accorda con le porta del hall. Il es possibile, que tu debe cercar pro longe tempore, anque il es possibile, que tu lo trova intra un minuta.

Quando le tertie filio del rege audiva isto, ille moriva per espavento.

"Io jam vide" diceva Desira-Auro "ora il va mal, nam io es totalmente sol."

Le matino sequente ille se lava facie e manos e partiva. Ille attingeva le prime ponte. Ibi sedeva un fede can, isto monstrava le dentes e voleva saltar a ille.

Non mesmo un ave que vola in le aere poterea escappar iste can", pensava Desira-Auro, "ma io debe passar lo."

Ille continuava coragiose e passava le ponte sin difficultates, nam le can dormiva.

Ille transversava le secunde ponte e arrivava le muro con le cattos horribile, ma anque iste dormiva e per que il non esseva difficile per surmontar le muro.

Ora ille stava in le jardin. Ille vadeva al fonte, impleva tres bottilias, le poneva aparte e pois ille colligeva le pomos e jectava con illos al castello in le nubes. De facto, pois que ille habeva anque jectate le pomo le plus parve, le castello stava al terra. Desira-Auro saltava sur le rota, le stoppava e le castello se non moveva plus. Ille trovava le grande cumulo de claves e proque ibi esseva troppo claves, ille pensava toto desperate:
"Hic io pote cercar pro toto mi vita usque io trovara le clave juste.

Ma pois ille pensava al parolas de su matre:
"Ha illa non dicite sempre" ille diceva "que le serratura del hall ha anque le clave le plus grande?"

Dunque ille prendeva le clave le plus grande, e vide, illo esseva le juste. Ille curreva per le castello usque ille arrivava al camera, in le qual le regina del Grande Rota dormiva. Le beltate de illa le excitava e assi ille provava de lassar a illa un de so donos, que se manifestara post un certe tempore. Pro que illa saperea que iste dono esseva de ille, ille scriber un folietto con le message, que le filio del rege de Erin esseva essite hic. Ille poneva le pecia de papiro inter su mamillas, prendeva le pomos, jectava le pomos, e le castello, inclusive le habitantes, se levava lentemente al firmamento.

Ille prendeva le bottilias con le aqua de vita e curreva rapidemente super le pontes usque ille arrivava le casa del tertie homine vetule, su oncle. Ille le rigava con le aqua e subito ille deveniva un puero de dece-cinque annos. Ille anque rendeva le vita al filio del rege de Erin e insimul illes viagiava usque illes arrivava le casa del secunde homine vetule. E anque a ille Desira-Auro rendeva le juventute e ibi ille resuscitava del morte anque le secunde filio del rege de Erin. Le tres viagiava ora al tertie oncle de Desira-Auro. Ille le faceva anque juvene con le elixir de longe vita e anque resuscitava le filio le plus vetule del rege de Erin.

A quatro illes continuava le viage.

Desira-Auro vadeva un pauco avante e assi le tres parlava inter illes:
"Desira-Auro contara que nos esseva coarde. Il esserea melior que nos le occideva e prendeva le aqua de vita con nos."

In iste momento se contraheva le cinctura. Desira-Auro se volveva:
"Audite vos tres. Io sape que vos intende. Ma hic, prende vos le aqua e porta lo a casa. Io vade mi vias e nunquam plus venera a Erin. Ma vos non debe pensar que io face le proposition, proque io haberea pavor per vos. Io poterea occider centenas de vos genere."

Le fratres partiva pro Erin, e ille viagiava al insula solitari.

Quando le tres fratres se approchava al castello, le rege stava foras e demandava:
"Ubi es Desira-Auro"?

"Ah, al diabolo con Desira-Auro" le fratres diceva, "quando ille audiva que le mission esseva periculose, ille cadeva a terra e esseva morte. Ille vale nihil."

"Isto non es ver", diceva le rege de Erin, "io es secur, que Desira-Auro ha facite tote le labor e deveniva occidite. Vos ha escappate e per isto vos es hic.

Illes dismentiva toto.

Quando le regina de Erin audiva, que Desira-Auro esseva morte, illa non plus ha besonio del aqua de vita. Illa saltava ex le lecto e esseva san como antea.

Sur le insula solitari, Desia-Auro e su matre trainava le battalia die in die.

Desira-Auro esseva tanto habile, que su matre non chassava ille per le cameras, ma ille la, e illa debeva effortiar se pro non esser colpate de su spada.

Ma un vespere, quando illes sedeva ante le foco, illa parlava:
"Nos sta ben", ma deman a Erin on habera urgente besonio de te.

"Io nunquam va a Erin. Io ha assatis de iste pais", diceva Desira-Auro.

"Bah, tu debe va. Quando le regina del Grande Rota eveliava, un baby de alicun septimanas jaceva presto a illa. Illa saltava ex le lecto. Un folietto, que tu ha scribite, cadeva al pavimento. Illa lo legeva e illa esseva foris de se per ira. Io debe dicer, que illo non esseva multo decente, como tu te ha comportate. Como illo es, illa es un dama de alte rango e qual cosa credera qualcunque de su cavalleros e servitrices, quando illa relata como illa perveni a iste infante.

Ora illa parti a Erin al castello de tu patre, illa menacia, que illa devasta tote le regno e demanda le capite del homine, que ha penetrate in le castello de illa, durante que illa dormiva. Illa ha defiate le filio le plus vetule del rege de Erin a combatter con illa deman mediedie. Al mesme tempore illa veni a saper, que ille non es le malfactor. Illa le occidera e in ultra su duo fratres. E pois es le torno de tu patre, si tu te non oppone a illa. Io te dicera que tu debe facer.

Certo illa es tanto forte que necuno al mundo poter superar la. Ma si tu, le matino ante que illa se ha elevate, va furtivemente al tenta de illa e colpa al pertica del tenta con tu spada e si tu succede de repelle le prime e le secunde colpo, que illa maneara contra a te, pois nihil pote advenir a te."

Desira-Auro prendeva su armas le plus melior, e le matino sequente ille esseva a Erin, stava ante le tenta del regina del Grande Rota e colpa al pertica del tenta.

Illa saltava ex le lecto e vocava:
"Qui osa a disturbar mi reposo?"

"Ille qui, in qui tu ha trovate tu maestro, quando io sta ante a te", respondeva Desira-Auro.

"Nos va vider qui es le maestro hic, quando io sta ante a te", vocava illa.

Le regina prendeva su armas, veniva foras, saltava in le aere e colpava a basso a Desira-Auro. Ille parava le colpo.

"Tu es un bon combattente", diceva illa, "necuno esseva capace de isto antea. Ma le secunde colpo tu non va escappar."

Illa saltava in le aere, veniva a basso e ancora Desira-Auro parava le colpo.

"Excellente", vocava illa, "isto io non haberea pensate. Ma con le sequente colpo io te annihilara."

"Desira-Auro", pois vocava le regina del insula solitari, "io non indulgerea le matre de mi infante, si le matre de mi infante non indulge mi."

"Tu es Desira-Auro?" demandava le regina del Grande Rota stupefacte, "sempre me esseva predicite, que io me deberea guardar de ille, ma anque, que ille devenirea mi marito."

Postea illa abassava le spada, le basiava, e ambes vadava al castello del rege de Erin, ubi illes celebrava maritage. Desira-Auro dava un presente a cata uno in le castello e le regina de Erin vocava:
"Io non recipe alicun presente?"

"Ah, naturalmente, io ha anque un pro te", diceva Desira-Auro.

Ille traheva un bel anello foris e lo passava a illa.

lla esseva multo fer, e lo mitteva al digito, postea le anello se contraheva talmente, que illo faceva mal a illa.

"Desira-Auro", illa diceva, "tu presente non mi place."

"Necuno in le mundo poterea tirar le anello de tu digito, ante que tu non ha dicite le veritate", respondeva Desira-Auro. "Le anello rumpera tu digito, illo te torturara a morte, si tu non dice subitemente a nos, qui esseva le patre de tu filio le plus vetule."

"Qui altere como le rege de Erin."

"Il non flue necun gutta sanguine royal in le venas de tu filio."

"Desira-Auro, prende le anello de mi digito!"

"Le veritate", Desira-Auro la memorava.

"Dunque ben", le regina diceva, "le rege e io non ha infantes." Io timeva que nos perderea le corona sin infantes. Le patre de mi filio le plus vetule es le porchero."

"Isto io vole creder", diceva Desira-Auro.

"Prende nunc le anello de mi digito", critava le regina.

"Non usque tu nos revela que ha procreate tu secunde filio."

"Le jardinero del rege."

"Assi", diceva Desira-Auro.

"Le anello, le anello", lamentava le regina.

"E qui es le patre del filio le plus juvene?"

"Le cochiero del rege."

"Io comprende", diceva Desira-Auro, "ora le anello non plus facer mal a tu digito".

Quando le rege de Erin toto isto audiva, ille deveniva multo irascite e vocava:
"Io la facera arder a cinere."

"Non lo face", diceva Desira-Auro, "proque tu vole cargar culpa a te. Quita la."

Le rege de Erin maritava le regina del insula solitari, e illes translocava in le pais de illa e illes viveva in su castello. Desira-Auro e le regina del Grande Rota totevia translocava in le altere regno e illes esseva felice e contente, e le lor innque per isto dfantes caressava le cattos espaventose.


Thomas le rimator

Un fabula celtic - Scotia

Ercildourne es un village que es situate in le umbra del montes de Eildon. In le dies vetere hic vive un homine qui esseva nominate Thomas Learmont e ille se distingueva del vicinos solmente per isto que ille jocava le lut, como lo face le cantatores viagiante.

Un die estive Thomas claudeva le porta de su cabana per clave e partiva con le lut sub su bracio a un parve paisano qui viveva al declive de un monte. Le distantia non esseva multo grande e ille camminava a grande passos super le landa. Le celo esseva sin nubes e blau e quando ille attingeva Huntlie Bank al pede del montes. Ille esseva fatigate e pigre del calor e ille decideva a reposar se in le umbra sub un grande arbore. Ante ille esseva un parve bosco per le qual duceva sentieros verde. Ille reguardava in le profunditate del bosco e pizzicava alicun accordos a su lut. Pois ille audiva un sono lontan que sonava como le ruito de un torrente. Pois ille se levava bruscamente nam super le sentieros verde ille videva cavalcar le dama le plus belle del mundo.

Illa habeva mittite un habito de seta verde como le herba e un cappa de villuto verde como le herba e su capillos aperte la cadeva super le spatulas. Su cavallo blanc como nive se moveva gratiose inter le arbores e Thomas videva que a cata tufa del capillatura illa habeva alligate un parve campanetta.

Ille levava su cappello e geniculava ante le belle cavalcatrice. Illa bridava su cavalla e le ordinava a levar se.

"Io es le regina del pais de fees e veni pro visitar te, Thomas de Ercildourne", illa diceva. Illa surrideva e extendeva su mano a fin que ille poterea adjutar la descender. Ille jectava le brida super un spineto e la guidava, incantate de su pallide non-terren beltate, a un grande arbore.

"Sona tu lut, Thomas", illa diceva, "belle musica e umbra verde harmonisa ben."

Assi Thomas prendeva su instrumento e a ille semblava que ille nunquam habeva profereva melodias tanto suave. Quando ille finiva, le regina de fees diceva que le musica la haberea placite.

"Io te volle recompensar pro isto, Thomas", illa diceva, "lo que tu demanda, va esser le tue.

Alora Thomas sasiva su mano blanc. "Lassa me basiar tu labios, belle regina", ille demandava. Le regina non retirava le mano ma diceva surridente:

"Si tu basia mi labios, Thomas, tu essera devolvite a me. Tu stara sub un banno e tu debera servir me pro septe annos, si illo te place o non."

"Que es septe annos?" respondeva Thomas, "isto es un punition que io accepta voluntariemente." E ille pressava su labios sur le bucca del regina de fees.

Pois le regina se levava bruscamente e Thomas sapeva que ora ille la debeva sequer a ubi illa le duceva.

Ya le incantamento esseva ancora in ille e ille non regrettava su desiro audace, mesmo si isto costava septe annos de su vita. Illa saltava sur su cavallo blanc como nive e le ordinava a montar detra a illa e durante que le campanettas tintinnava, illes cavalcava super le vallatas verde e le declives pullulate de erica e illes viagiava plus rapide que le quatro ventos del celo usque illes veniva in un pais, ubi le regina diceva a Thomas, hic nos reposarea alicun tempore.

Thomas reguardava curiose circa se ma ille sapeva que ille non plus esseva in le pais del mortales. Detra a ille es align="justify"seva un region salvage, sin via, ma ante illes se dispergeva tres vias que duceva in le pais deserte.

Un strata esseva stricte e scarpate, bordate a ambe lateres con spinetos e genista spinose que duceva a un foramine nigre.

Le secunde strata esseva large e super le qual esseva luce solar dansante. Illo duceva a un gazon molle como villuto, a illo floresceva flores in colores brillante.

Ma le tertie strata curreva inter filices e musco e transverso sub grande arbores cuje foliage dava umbra fresc.

"Le strata scarpate e stricte es le via del probitate/honestate", illa diceva, "solmente pauc viagiantes es bastante audace de prender iste via. Le strata large on appella le sentiero del depravation ben que illo pare assi belle e clar. Le tertie strata totevia que se serpenta a transverso de filices e musco, es le via que duce in le regno de fees ubi tu e io essera iste vespere."

Illa montava su cavallo lo qual levava disinvolte su capite e entrava in le sentiero de filice. Ma ante que illes continuava le cavalcada illa diceva a Thomas:

"Si tu me obedi e nunquam parla un parola, tanto que tu es in le pais de fees, quecunque tu va vider o audir ibi, pois, post septe annos, io te volera mandar retro al pais del homines. Ma si te escappa un sol parola, alora tu ha perdite tu fortuna e tu debera ambular per le region salvage que es situate inter le pais de fees e le regno del homines."

Illes cavalcava sur le tertie sentiero e Thomas trova que on debeva percurrer un longe via, ante que on videva le regno del regina. Illes cavalcava super vallatas e collinas, super paludes e planas. A vices le celo deveniva obscur como medienocte e a vices le sol picturava un orlo auree circa le nubes. Illes transversava fluvios impetuose, in le quales gargarisava sanguine rubie que spargeva in alto al flanco del cavalla blanc como nive e le regina debeva in alto su cappa. Tote le sanguine que esseva effundite, deflueva ex le fontes de iste pais estranie.

Ultimemente illes attingeva le portas del pais de fees ubi mille trompetteros annunciava lor arrivata e illes cavalcava transverso un paisage que esseva immergite in luce clar.

Lontan in le pais del terrenes, le gente de Ercildourne susurrava le un al altere contos sinistre super Thomas Learmont qui esseva disparite un die estive.

Durante tote le tempore, in le qual ille se sojornava in le pais de fees, ille parlava necun parola, quecunque ille videva o audiva de cosas miraculose. E quando ille habeva servite septe annos al regina de fees, illa le duceva a un jardin illuminate del sol ante le portas del pais de fees. Lilios e belle flores cresceva ibi, le arbores appare de esser de un verde plus luminose que alterubi e sub lor ramos pasturava unicornes gentil. Le regina colligeva un pomo de un arbore e lo passava a Thomas.

"Ora tu debe terminar tu silentio", illa diceva, "e prende iste pomo pro tu servicios que tu me ha rendite pro septe annos. Illo es un fructo incantate e qui lo mangia cuje lingua nunquam parlara un mentita."

Thomas esseva un garson de rapide consideration e il pareva a ille que isto sia un placer dubitose pro le resto del vita sur le terra in le qual ille retornava ubi ille deber dicer sempre le veritate. Ille probava de explicar lo al regina:

"In le pais del homines, tu pote saper, sovente il es necessari un pauco a exaggerar si on volerea facer un bon commercio o ganiar le favor de un femina per eloquentia."

Le regina surrideva e diceva:

"Sia calme, Thomas. Un presente como isto que io da a te, non recipe un terren assi simplemente. Illo te apportara plus gloria que tu pensa e on rememorara se del nomine de Thomas Learmont tanto que existe Scotia.

Ma ora tu debe vader, Thomas - totevia audi ancora isto. Il venira le tempore que io te revoca e tu pote promitter, alora obedir mi ordines, ubicunque tu esserea. Io mandara duo messageros del qual tu subito sapera que illos non de iste mundo."

Thomas reguardava fixemente le oculos nigre del regina de fees e ille sapeva que le incantamento de amor, que habeva reposate a ille pro septe annos, nunquam completemente perderea su fortia.

Felice ille promitteva de obedir su ordines E pois ille subito esseva vincite del fatiga. Le jardin verde con le unicornes pallidiva. Un nebula blanc, como florescentias de pomiero cadente, se abassava del celo.

Quando Thomas se eveliava ille jaceva in le umbra de un grande arbore que stava presso Huntlie Bank.

Ille se levava bruscamente e reguardava le sentieros vacue del bosco e ascoltava ma necun sono de campanettas de argento esseva de audir. Su visita in le pais de fees que habeva durate septe annos, ora appareva nihil altere como un sonio de un postmeridie estive.

Pois ille parlava a se mesmo:

"Un die io retornara a ibi", e pois ille prendeva su lut e retornava a Ercildourne, curiose que habeva evenite ibi in le periodo de septe annos ma anque curiose, como le presente del regina prenderea effecto.

"Io time que io va offender multe de mi vicinos", ille pensava e debeva rider, "nam isto evenira, si io sempre dice le veritate e nihil como le veritate. Illes audira responsas e opiniones franc, plus que illes lo ama, si illes me demandar concilio!"

Quando ille entrava in le strata del village, un seniora vetule dava un crito terribile nam illa opinava, hic habeva resurgite un homine del mortes. Thomas explicava que ille sia san e salve e vermente necun spectro e con le tempore le bon gente de Ercildourne se accommodava de isto que ille, post le absentia de septe annos, ancora habeva emergite. Ma illes sempre stupeva si Thomas contava del sojorno in le pais de fees. Le infantes scandeva sur su geniculos e agglomerava se a su pedes e ascoltava cupidemente quando ille contava del miraculos del mundo de fees, durante que le gente vetere inclinava le testa e murmurava le un al altere le nomines del quales, qui, secundo lo que on dice, jam haberea anteriormente escate via del regina de fees. Ma nunquam Thomas parlava de su promissa de retornar in le regno de fees, si tosto que le duo messageros le appellarea. Thomas mesmo esseva assatis surprendite quando ille remarcava que il non ha un grande differentia, si qualcuno esseva absente de Ercildourne pro septe dies o pro septe annos. Si, a su cabana debeva esser reparate isto o illo. Le vento habeva demolite alicun petras e le pluvia habeva corrodite foramines in le tecto de palea, le vicinos habeva alicun rugas plus in le facie e un par capillos blanc plus. Ma toto ben considerate post septe vices tempesta de primavera, etate, autumno e hiberno non se habeva multo cambiate. Cata die ille expectava a isto que effecto haberea le presente del regina de fees. Ille trovava a su grande alleviation que ille ancora poteva dicer parolas adulatori al filia del parve paisano e que ille ancora pote persuader su vicino hesitante de vender a ille un vacca o un ove.

Ma pois, un die, quando le habitantes del village discuteva super un epizootia que habeva attaccate le pais, Thomas se sentiva pressate de un fortia estranie a prender le parola.

Le parolas veniva de su bucca sin su participation e ille mesmo esseva surprendite, ille prophetisava que su vicinos in Ercildourne non perderea un animal a causa del epidemia. Le gente del village le credeva pro que un fortia invisibile les simplemente faceva creder su prediction. E vermente lo averar se.

Postea Thomas faceva multe prophetias, le major parte esseva dicite in rimas. Assi on pote memorar los e illos vadeva de bucca a bucca.

Le veritate se confirmava sempre e le fama se distribueva super tote Scotia. Multe Lords e Dukes recompensava le pro su predictiones e admirava su capabilitates. Ben que ille visitava multe partes del pais e ille cognosceva multe gente nobile, ma Thomas remaneva in su village Ercildourne.

Con su moneta ille se construeva un belle turre, in le qual ille vive multe annos. E malgrado isto, con tote le fama e ricchessa, le gente trova que Thomas totevia non esseva un homine toto felice.

In su oculos esseva sempre le luce estranie de un desiro como si ille non pote oblidar le memoria al mundo del fees.

Cata anno Thomas dava in su turre in Ercildourne un grande banchetto, a isto ille invitava tote le habitantes que viveva in su vicinitate.

Il esseva un tal nocte de un allegre festa pro que le sonatores de pipa/cornamusa faceva dansar le pedes e toccar le cordes e sonava allegre in le hall.

Il habeva tanto ale (bira) como cata un volerea biber. E quando le dansatores restava, lor vitros jam esseva plenate e Thomas comenciava sonar su lut.

Il esseva durante un tal festa que un servitor veniva currente in le hall illuminate clar, un message estranie sur su labios.

Su comportamento esseva assi que Thomas se levava e commandava calma a fin que on poterea audir que cosa le servitor ha a dicer. Le risada e le conversationes cessava e le homine diceva in le silentio: "Oh Senior, io ha reguardate alicun estranie. Del montes veni descendente le strata un cerva blanc como nive e un capreoletto blanc como nive."

Vermente estranie. Nam normalmente necun de iste animales osa de venir ex le bosco in le vicinitate del village. In plus: qui habeva unquam audite de un cerva blanc como nive e un capreoletto blanc como nive?

Le invitatos, Thomas ante totes, curreva sur le strata e lor stupor crescer ancora plus quando illes videva que le duo animales se non interessava pro le multitude e se avicinava sub le luce del luna.

E Thomas sapeva que illes esseva le duo messageros del regina de fees. Placer veniva super ille e ille curreva via de su turre.

Le duo animales le prendeva in le medietate e lentemente homine e animales dispareva in le bosco obscur.

Como habeva promittite, le dono del prophetia apportava grande fama a Thomas e anque hodie on audi su parolas e rimas.

Le occurrentia le plus cognite eveniva le 18 de martio 1285, quando Alexander III sedeva sur le throno, un del reges le plus sage e le plus grande de Scotia. Iste die le conte de March mandava a Thomas, le rimator e lassava demandar, como va esser le tempore le die proxime.

"Le matino, ancora ante mediedie, sufflara le vento le plus forte, del qual on jammais habeva audite in Scotia", esseva le responsa de Thomas.

Le tarde antemeridie le conte mandava ancora un servitor a Thomas.

"Ubi esseva le vento que tu ha predicite?" demandava le servitor nam il ha belle tempore iste matino.

"Mediedie non ha passate", respondeva Thomas calmemente.

Juste in iste momento un messagero arrivava presso Thomas e reportava que le rege habeva morite. Ille habeva cadite del cavallo a un sentiero al scolio e habeva morite immediatemente.

"Isto es le vento que apportara un grande disastro super Scotia", diceva Thomas, e vermente, un tempore de inquietude superveniva Scotia post le morte del rege.

Thomas prophetisava anque:

Assi longe Thornas Arbore sta inardite, tene Scotia tote su territorio.

In le annos, in le qual le arbore cadeva, tote le commerciantes de Ercildourne faceva bancarupta e tosto postea debeva esser vendite le ultime pecia del territorio del communa.

Ma il ha duo prophetias que se debe complir:

Si le vaccas de Gowrie extender se al terra firme, le die del Judicio Ultime ha venite.

Le vaccas de Gowrie es duo immense blocos de rocca, le quales se trova sub le superficie del aqua presso de Ivergowrie in le Firth of Tay. Cata anno, assi on dice, illes se approxima un par centimetros al terra firme.

Si York affundara e London cadera, Edimburgo essera le citate le plus belle e le plus grande del mundo.


Le bonetto blau

Un fabula celtic - Scotia

Il esseva olim un in Kintyre un piscator, nominate Ian MacRae. A un die de hiberno, quando il esseva inutile a vader al pisca proque le mar esseva troppo tempestuose, Ian voleva fabricar un nove carina pro su barca, e ille vadeva in le foreste inter Totaig e Glenelg pro seliger un grande trunco pro illo.

Ille a pena habeva comenciate de spectar circa se quando spisse nebula blanc descendeva del montanias e repeva inter le arbores.

Ora Ian esseva assatis lontan de su casa, e quando le nebula cadeva, ille ante toto esseva preoccupate de retornar a casa assi veloce como possible, proque ille non habeva le desiro de perder se e passar un nocte frigide al aere libere.

Ma pauco postea ille videva que ille se habeva errate, nam le sentiero guidava ex le foreste a in un paisage estranie. E quando cadeva le obscuritate ille se trova perdite al declive del montania.

Ille justo voleva involver se in su plaid e reper sub un arbusto de erica quando ille videva lucer in le lontano un lumine debile. Ille vadeva energic in iste direction, e quando ille se avicinava, ille recognosceva que le resplendentia veniva ex un refugio de petra, como illo usa le fermeros quando illes remane con su greges al pasturas estive.

„Hic io obtenera un lecto pro le nocte, e il anque deberea haber un bon foco de turfa“, pensava Ian e batteva al porta.

Pro su surprisa necuno respondeva.

„Il ya debe esser alicuno intra“, ille reflecteva, „un candela finalmente non se pote accender per se“. Ille batteva un secunde vice al porta. Ancora non veniva un responsa, ben que ille audiva voces de intra.

De isto Ian deveniva irate e clamava:

„Que es vos gente estranie que vos non vole dar refugio in un nocte hibernal a un estraniero lasse?

“Pois ille audiva trainar de pedes, e le porta esseva aperite justo usque a iste puncto pro lassar entrar un catto. In le fissura appareva un femina vetule, qui le examinava penetrantemente.

„Io pensa que tu pote remaner hic pro iste nocte“ diceva illa non troppo amicabile, „il non ha un altere casa de omne parte. Dunque entra e mitte te ante le focar.“

Illa aperiva le porta un pauco plus. Ian entrava le parve refugio, e immediate post ille illa claudeva le porta. Al focar ardeva un bon foco de turfa, e a ambe lateres de isto sedeva ancora un femina vetule. Le tres vetulas diceva nulle parla a Ian, ma illa, qui le habeva aperite le porta, le guidava al focar ubi ille se volveva in su plaid. Ille non poteva addormir se nam ille sentiva un inquietate de iste refugio e ille pensava: Melio tu tene aperite tu oculos. Post un momento se elevava un del feminas vetule. Evidentemente illa credeva que su hospite non invitate se habeva addormite intertanto. Illa vadeva a un grande cassa de ligno que stava in le angulo del camera. Ian stoppava a respirar e videva que illa traheva a supra le coperculo pesante, prendeva un bonetto blau ex isto e lo mitteva. Pois illa clamava con voce stridente:

„Carlisle!“

E al stupefaction de Ian post isto illa esseva disparite. Assi il vadeva anque con le duo altere feminas vetule. Cata una se elevava, prendeva un bonetto blau ex le cassa, clamava „Carlisle!“ e in le proxime momento illa se habeva dissolvite in aere. Tosto que ille esseva sol ille vadeva al cassa. Intra ille trovava un altere bonetto blau que pareva equal como le alteres, e proque ille esseva curiose que evenirea, in qual mundo le tres magas esseva vadite via, ille mitteva le bonetto e clamava forte, como ille habeva audite lo de illas:

„Carlisle!“

Immediatemente le muros de petra del refugio meschin cedeva al latere, e il pareva a Ian que ille saltava per le aere a grande velocitate. Pois ille precipitava con un colpo per terra, e quando ille reguardava circa se, ille videva que ille stava in un grande cellario pro vino, ubi le tres feminas vetule potava multo allegre. Ma quando illas videva Ian, illes cessava immediatemente e clamava:

Kintail Kintail
ancora retorno!

Subito illas esseva disparite.

Ian non sentiva le desiro de sequer illas anque iste vice, nam iste ambiente placeva a ille. Ille reguardava tote le urceos e bottilias accuratemente, prendeva hic e ibi un gorgata, a fin que ille vacillava in un angulo e cadeva in un somno profunde .

Ma ora il esseva assi que le cellario de vino, in le qual Ian habeva pervenite in un maniera mysteriose, appertineva al episcopo de Carlisle e esseva sub cuje palatio in Anglaterra. Al matino servitores del episcopo veniva a basso in le cellario e espaventava quando illes videva le bottilias vacue que jaceva circa sur le terra.

„Il habeva mancate frequentemente bottilias sur le plancas“, diceva le Steward, „ma assi infame le fur nunquam se habeva comportate“.

Pois le servitores discoperiva Ian, qui ancora nunc jaceva in le angulo e dormiva, e ancora ille habeva le bonetto blau sur le testa.

„Ibi es le fur. Ibi es le fur!“ illes clamava.

Ian se eveliava e illes le ligava le bracios al dorso, poneva ligamines al cavilias e illes le traheva violentemente via, como un ansere que debe al macellation.

Le captivo esseva portate al episcopo, e quando on le duceva al throno del grande senior, on le levava le bonetto del testa, nam il esseva un signo del disdigno quando un homine entrava le palatio con bonetto.

Ian esseva dunque interrogate e presentate al corte episcopal, que le condemnava al morte al pyra.

Al placia del mercato de Carlisle on accumulava un grande pila de ligno e ligava le povre peccator sur isto. E il se assemblava multe gente pro reguardar como le homine veniva al morte per le foco.

Ian se jam habeva submittite a su mal destino quando ille subito habeva un bon idea.

„Un ultime demanda“ ille clamava, „io non vole vader in le eternitate sin mi bonetto blau.“

Su demanda le esseva accedite e on le mitteva su bonetto blau sur le testa. Ma a pena que Ian sentiva que on habeva mittite le lo, pois ille jectava un reguardo desperate sur le flammas que jam lambeva sub su digitos de pede, e clamava assi forte como ille poteva:

Kintail Kintail
ancora retorno!

E al grande stupefaction del bon gente de Carlisle Ian e le pyra esseva disparite justo in iste momento e esseva nunquam plus vidite in Anglaterra.

Quando Ian reprendeva conscientia ille esseva in le forestes inter Totaig e Glenelg, ma del refugio vetule, in le qual le tres magas habeva sedite, nulle tracia esseva visibile. Il esseva un belle die post un nocte de nebula e Ian videva un vetule fermero que veniva verso a ille.

„Poterea tu me disligar de iste pila de ligno miserabile?“ Ian peteva le vetule homine.

Le fermero faceva como le esseva ordinate.

„Ma como in tote le mundo il habeva evenite que on te ha ligate ibi?“ pois ille demandava.

Ian reguardava conscientemente le pila, ma pois ille videva que il esseva ligno bon e massive, e le veniva subito in mente proque ille esseva partite de a casa.

„Ah, isto es un strato de ligno que io ha amassate a in iste loco pro facer un nove carina pro mi barca de pisca“, ille respondeva, „le episcopo de Carlisle mesme me lo ha date.“

E quando le fermero le habeva indicate le juste via a Ardelve, Ian vadeva a casa allegre sibilante.


Favor a un amico

Un fabula celtic - Bretagne

Jean-René, un fermero de Trégarvan al pede del Ménez-Hom, e un vicino - on pote dicer que illes esseva cosinos, nam on dice isto in le Bretagne in un tal caso - viveva in amicitate. Non solmente que illes se adjutava le un le altere con le labores penose, dunque al tribular e al levar pro intro le ligno, isto face omne; anque si le tribulator de François esseva in reparation, ille pote contar super illo que ille pote usar le de Jean-René, e si Jean-René non plus habeva avena fin al recolta proxime, ille sapeva, que François le non refusarea de dar de su provision/stock.

Per isto René esseva anque multo triste quando ille audiva que François habeva morite. Le amico e vicino le mancava. Le recordo al horas passate insimul al vino e al labor latere a latere le plenava con melancholia. Ille decideva a ir al interramento que deberea haber loco al die postproxime a novem horas.

Ma al campania on non pote facer que on se ha proponite. A ille tempore in iste paisage on cultivava le cannabe, e quando iste planta un vice esseva falcate illo non debeva devenir molliate.

Ma alora stava grande nubes blanc al celo e del west se approximava gris.

"Il va facer pluvia, le vento ha tornate", diceva Jean-René Brélivet a su marita, "io debe hastar me que le cannabe veni sub le tecto. Io non pote venir con te al interramento de mi povre amico François. Tu debe ir sol e excusar me al su familia."

Sin perder tempore, ille se vadeva a su campo de cannabe, que se confinava al verdiero del vicino defuncte Quenquis.

Solmente un declive con arbores e arbustos, separava le terrenos, le uno del altero.

Quando que ille le garbas de cannabe sic recolligeva, su pensatas esseva con le qual, qui on portava al cemeterio, e ille pensava al bon qualitates de su vicino servicial.

"Il es sempre le melior homines le qual debe vader", ille suspirava.

Verso novem horas quando le campana funebre in le campanil comenciava a sonar, ille reguardava le domo mortuari e interrumpeva un momento su labor.

Ma ille espaventava quando ille al declive, le quales confinava le campos, subito reguardava François Quenquis, in su habitos de labor, con scarpas de ligno e le cappello pallide sur le testa.

Ille se glissava circa su arbores fructifere, examinava cata uno, toccava illos con le digito, e il pareva, como si ille cercava alique. Le apparition de un morto es sempre multo inquietante. Il ha resuscitatores que trama le mal, e on pote guardar se de illes. Jean-René faceva le signo del cruce e murmurava:

"Que Deo sia propitie al defunctos."

Ille se succuteva, proque ille sperava, que ille apparition disparerea, o ille non volerea esser François. O esseva le message super su morte un error, e le vicino viverea ancora?

Ma pois ille esseva convincite: iste homine que con assi estranie gestos vagava a transverso le declive, esseva

François. Que ille lassava dubitar, esseva, que le convoyo funebre se moveva via del ferma del vicino, e ille poteva audir le canto del prestre.

Ora François se arrestava ante un vimine vetule. On habeva removite tote le brancas spisse e habeva solmente lassate le plantones juvene.

Ille reguardava les longe e succuteva le testa. Ille passava le mano super le cortice e se appoia contra le trunco. Il pareva a Jean-René que ille habeva trovate que ille habeva cercate.

Subito, sin que Jean-René habeva remarcate alique, como il habeva passate, François sedeva cinque pedes super le terra in le vimine, sur un branca que non esseva plus spisse como un stilo, le qual se anque non curvava per le peso del homine.

Como ille assi reguardava a ille con expression suave, Jean-René prendeva corage e vadeva un par de passo vicin a ille. Con voce debile ille demandava a ille:

"Que face tu hic, mi amico Franch? Proque tu te sedite justemente a un branchetta, que a pena pote portar un rege del sepe, in vice de seliger un branca de un querco? Il ha sufficiente de illos?"

François succuteva le testa.

"Isto non io ha decidite", ille respondeva, "Deo assigna a cata uno le loco de su punition. E ille ha determinate a me iste parve branca e nihil alteres."

"Debe tu restar longe ibi?"

"Oh si! Assi longe a fin que illo es assatis grande e spisse assi que illo pote servir como manico pro un utensile."

Le voce del defuncto sonava assi triste que illo contraheva le corde de Jean-Renè. Ille non dava un responsa e reflecteva con testa abassate. Isto esseva un dur e longe penitentia, ille trova!

Subito Jean-René levava le testa. Su facie brillava. Ille surrideva al defuncto.

"Expecta un vice, Franch. Necun debe dicer alique de me que io habeva abandonate un amico e vicino. Io debe solmente veloce ir a casa, ma io reveni presto!"

Ille prendeva su scarpas de ligno in le manos pro poter currer plus veloce. Quando ille reveniva, ille monstrava con aere astute que ille habeva querite: le grattator de pasta de su marita, iste parve apparato, que illa sempre usava quando illa frigeva torta de patella. Al defuncto ille diceva:

"Tu va esser liberate presto. Mi marita me ha dicite recentemente que le prisa del grattator de pasta esserea rumpite e que io lo deberea reimplaciar. Necuno pote contestar que illo non es un utensile, nonne?"

E sin longe expectar, ille scandeva sur le vimine, tirava su cultello ex le tasca e secava le parve branca que

François habeva servite como pertica de gallinas.

E pois ille comenciava a taliar apte le branca como manico pro le grattator de pasta. Il a pena esseva occurrite, ille audiva un allegre "Gratias". Le defuncto non plus esseva a vider, fragrantia agradabile de caprifolio e violetta flottava in le aere. Il appareva a Jean-René, como sonava le melodia del Te Deum il le nubes.

Hainsel

Un fabula celtic - Irlanda
Il esseva olim un parve puero, nominate Parcie, e como con multe altere parve pueros e pueras, il habeva un grande criterio si illes o illas deberea ir al lecto. Ille e su matre viveva in un parve cabana de petra in le campania al frontiera. Illes esseva gente povre, ma quando al vespere le foco lucente craccava in le focar, e le candelas dava su luce calide, pois il non habeva nulle loco al mundo, que appareva a illes assi agradabile como lor casa. Alora Parcie sedeva ante le foco le plus sovente. Le matre le contava historiettas, o ille observava jam somnolente le figuras cambiante del flammas dansante. Pauc a pauc - troppo tosto, como Parcie trovava - su matre diceva:
"Ma ora es le tempore a ir al lecto, Parcie." Postea Parcie habeva protestate un dozena vices e plus, ille repeva in su parve cassa de lecto e jam esseva addormite, ante que ille habeva ponite justo su capite al cossino.
Ma un vespere le matre non habeva plus patientia de ascoltar permanente su objectiones, e quando ille non voleva iva al lecto, illa se levava, iva al lecto e le lassava retro sol al foco.
"Bon", illa diceva, "pois tu justo remane veliate, Parcie. Si veni le vetule femina de fees e te prende con se, tu lo ha meritate ben."
"Ha!" clamava le puero, "como si io haberea pavor del vetule femina de fees."
E ille remaneva ubi ille esseva.
A iste tempore il esseva totalmente natural al fermas e altere casas que de nocte un brunetto veniva a basso le camino, mundava le camera e portava toto in ordine in un maniera meraviliose. Pro gratias le matre poneva un scutella de lacte de capra sur le limine de porta, e cata matino le scutella esseva vacue.
Le brunettos de casa esseva esseres amicabile, ma illes esseva facilemente insultate. Guai al femina de casa, qui mancava de poner un scutella con lacte al porta. In iste casa le chaos le plus grande esseva in le casa al matino proxime, e le brunetto nunquam reveni pro facer ordine.
Ma le brunetto, que adjutava al matre de Parcie, trovava sempre su scutella de lacte, e pro isto ille faceva su labor excellente e con silentio absolute durante que dormiva Parcie e su matre. Ma il habeva un matre de fees maligne, e le matre habeva rememorate su filio quando illa iva al lecto.
Un momento Parcie sedeva totalmente contente ante le focar, multo fer, que ille habeva facite valer le proprie voluntate, ma quando le foco deveniva plus parve, ille tremeva un pauco de frigido, e ille pensava de su lecto calide plen de desiro. Ille voleva justo elevar se quando in le camino comenciava un strepito horribile e le brunetto veniva. Parcie esseva surprendite, ma le brunetto non minus, pro que ille habeva expectate que Percie esseva in su lecto longe tempore retro. Post que ille habeva reguardate le figura un momento, Percie diceva:
"Como tu te appella?"
Io me appella io", respondeva le brunetto con un surriso picaresc. "E tu?"
Parcie sapeva que le brunetto faceva un burla e decideva, pro esser mesme ancora plus astute.
"Io me anque appella io", ille diceva.
Pois Parcie e le brunetto jocava insimul ante le foco. Le brunetto esseva un creatura plus vive, e Parcie videva como ille saltava del guardaroba sur le tabula e de ibi sur le pavimento. Durante que Parcie guardava fixemente in le brasa, subito un pecia del ligno ardente saltava ex isto e feriva le pede del brunetto. Le parve esser comenciava a vociferar e critar assi que le vetule femina de fees lo audiva e clamava de alto del camino:
"Qui al diabolo te ha facite mal: Expecta dunque, presto io veni a basso e pois le concernite se pote expectar alique.
Parcie saltava in alto, curreva per le porta a in le camera vicin, repeva a in su cassa de lecto e tirava le copertura de lecto usque al puncta del naso.
"Io lo esseva. Io lo esseva!" critava le brunetto.
"Proque face tu un tal criteria de isto?" respondeva le vetule femina de fees, proque tu me disturba con tu lamentationes pro nihil e ancora nihil? On non pote demandar conto ad alicuno si tu lo habeva essite mesme!"
Un bracio longe e sic con digitos in forma de ungula veniva per le camino a basso e sasiva le brunetto al collo. Via ille esseva.
Al altere matino le matre de Parcie trovava le scutella de lacte de capra intoccate, que illa habeva ponite al porta, e multo al su enoio le brunetto nunquam plus reveniva in le cabana. Ben que illa habeva perdite su adjutante fee, illa totevia esseva multo gaudiose. Nam de iste die illa non pote dicer a Parcie duo vices quando ille debeva iva al lecto. Nam, qui sape, forsan le proxime vice le bracio longe, sic haberea sasite le al nuca e tirate in alto per le camino.

Tam Lin

Un fabula celtic - Scotia

Le belle Janet esseva le filia del conte del terra inferior, qui viveva in su castello gris in le media de pratos verde.

Un die le belle Janet se sentiva troppo enoiose, sempre solmente suer o jocar a chacos con su damas de corte a su camera. Assi illa prendeva un cappa verde super su spatulas, tressava su capillos jalne a tressas e exiva pro vagar a transverso le forestes de Carterhaugh.

Sub le sol illa camminava per quiete vallatas coperite de herba plen de umbras verde, ubi le rosas salvage pullulava e campanulas cresceva. Illa extendeva su mano, colligeva un rosa pallide e lo mitteva a su hanca. Ma illa a pena habeva colligite lo del arbusto, un homine juvene se poneva al sentiero ante illa.

“Como tu pote osar colliger le rosas de Carterhaugh e currer circa hic sin permission?” ille demandava Janet.

“Io non me ha pensate alique del mal”, respondeva le puera.

“Io es le guardiano de iste forestes e debe esser attente que necuno disturba su pace”, diceva le homine juvene. Pois ille surrideva como qualcuno que non ha surridite pro longe tempore, colligeva un rosa e poneva lo al rosa blanc que le puera habeva colligite.

“A qualcuno, qui es assi belle como tu, io darea tote le rosas de Carterhaugh”, ille diceva.

“Qui es tu?” demandava Janet.

“Mi nomine es Tam Lin”, respondeva le homine juvene.

“Io jam ha audite de te. Tu es un cavallero de fees”, vocava le puera e jectava le flor, que ille habeva ponite a su cinctura, hastive de se.

“Tu non pote habe pavor, belle Janet”, diceva Tam Lin, “si on me appella anque le cavallero de fees, assi io esseva ya nate como un homine mortal como anque tu mesme.”

Janet ascoltava stupefacite quando ille narrava su conto:
“Mi patre e mi matre moriva quando io ancora esseva un infante. Mi granpatre, le duca de Roxburgh, me prendeva a se. Un die nos esseva hic in iste foreste al chassa quando nasceva un vento estranie del nord. Io deveniva multo fatigate. Io remaneva retro a mi companiones e cadeva de mi cavallo. Quando io me eveliava io me trova in le regno del fees. Le regina del fees esseva venite pro furar me quando io dormiva.”

Hic Tam Lin se interrumpeva, e il esseva, que ille pensava al pais verde incantate.

“E de iste momento”, ille continuava,” io es sub le bannimento que le regina del fees ha ordinate contra me. Durante le die io survelia le forestes de Carterhaugh e durante le nocte io retorna al pais del fees. Oh Janet, con placer io menarea le vita de un mortal. Io desirarea de tote le corde que io esserea liberarte de iste incantamento.”

Ille lo diceva assi infelicemente que Janet vocava: “E il non ha le possibilitate de rumper le incantamento?”

Pois ille la prendeva al manos e diceva: “iste nocte es Halloween, Janet, e isto es le nocte del noctes quando on lo volerea probar. A Halloween le populo de fees se promena a cavallo.”

“Dice me que io debe facer pro tu adjuta?” demandava Janet, “nam ben de bon corde io lo facerea.”

“Quando veni medienocte”, Tam Lin diceva a illa, “tu debe ir al cruciata e attender illac usque le procession del fees passa. Quando le prime gruppo cavalca verso a te, assi non te occupa de isto, ma lassa lo passar, anque al secunde gruppo tu non pote presta attention. Io cavalcara in le tertie gruppo. Mi cavallo es un cavallo blanc como lacte, e sur mi capite io porta un anello/circulo auree. Pois curre verso a me, tira me ab le cavallo, e imbracia me firme, assi firme que io pote sentir tu sino. Quecunque anque occurre con me, tene me firme e non me lassa vader, assi tu pote reprender me al mortales.”

Breve post le dece-duo del nocte le belle Janet haste al cruciata e attendeva illac in le umbra de un spineto. Le rivos splendeva in le claro del luna, le arbustos jectava umbras estranie e le vento ruitava sinistre al foliage del arbores. Multo debole io audiva le sono del ungulas e le ruito del articulo de corio. Nunc illa sapeva que cavallos de fees esseva in cammino.

Illa habeva frigido e prendeva su cappa plus ferme circa le spatulas e mirava a basso le strata. Primo illa videva le relucer de un brida, pois le fulmine blanc al fronte del cavallo que veni primo. Tosto tote le procession de fees esseva visibile. Le cavalcatores habeva tornate su facies pallide al luna, e buclas de fees flottava detra illes quando illes cavalcava avante.

Quando le prime division passava, inter illes le regina de fees con su cavalla nigre, illa se comportava totalmente calme. Anque durante le gruppo secunde illa se non moveva. Pois veniva le secunde division, e illa discoperiva le cavalla blanc como lacte, sur illo sedeva Tam Lin. Illa anque videva le anello auree in su capillos. Pois illa saltava foras le umbra, sasiva le brida, traheva violentemente le homine ex le sella, le prendeva in su bracios e pressava su capite a su sino.

Subito se levava critos: “Tam Lin es disparite!”

Le regina del fees assaltava a illac. Illa se verteva e dirigeva su belle inhuman oculos a Janet e Tam Lin.

Le incantamento del regina del fees toccava Tam Lin, ille deveniva plus parve e plus parve, e subito le belle Janet notava que illa teneva un lacerta a su sino.

Ex le lacerta deveniva un serpente lubric. Illa habeva pena pro tener firme iste animal.

Le espavento illa curre per le membros quando le serpente se cambiava in un pecia de ferro rubie-calide. Lacrimas del terror curreva Janet super le genas ma illa pressava Tam Lin a se e illa non lassava vader le.

Nunc le regina de fees sapeva que illa debeva dar perdite Tam Lin proque ille habeva ganiate le amor sever de un femina mortal, e illa recambiava le cavallero in su statura originari. Janet teneva imbraciate un homine que esseva nude, assi como ille esseva venite in iste mundo ex le gremio del matre. Le procession de fees haltava un altere vice. Un stricte mano verde glissava avante e portava via le cavalla blanc como lacte, le qual Tam Lin habeva cavalcate. Super isto le regina de fees erumpeva in un lamentar dur:
“Le cavallero le plus belle de mi procession”, illa clamava, “es perdite al mundo del mortales. Adeo Tam Lin! Haberea io sapite que un femina mortal se inamorarea de te, io haberea evellite su corde del pectore e implantate un corde de petra in loco de illo. Haberea io sapite que le belle Janet de Carterhaugh veni, io le haberea evellite su belle oculos gris ex le capite e in vice de illos io te haberea ponite un par del oculos de ligno per magia.”

Quando illa vocava isto il comenciava a devenir clar, e con critos sinistre le cavalleros sporonava su cavallos e dispareva.

Ma Tam Lin basiava le manos ardite de Janet, e insimul illes curreva al castello gris ubi habitava le patre de Janet.


Le hiberno e le rege del sepe

Un fabula celtic - Bretagne

Ante longe tempore nasceva un litigio inter le hiberno e le rege del sepe. Super le causa nihil es note.

”Io va vincer te, parve!” le hiberno diceva.

”Pote esser, nos va vider”, respondeva le rege del sepe.

In le nocte sequente il gelava enormemente.

Al altere matino le hiberno esseva multo stupefacite incontrar le rege del sepe allegre e contente como sempre. Illo le demandava:
“Ubi esseva tu le ultime nocte?”

”In le lavatorio ubi le lavanderas lava su lavanda”, le rege del sepe respondeva.

”Ben. Iste nocte io va saper a trovar te.”

E in iste nocte il faceva assi frigide que le aqua gelava sur le foco, e quando le hiberno trovava le rege del sepe ancora nunc cantettar allegre, ille demandava:
“Ubi esseva tu in le ultime nocte?”

In le stabulo con le boves”, le rege del sepe respondeva.

Ben. In le proxime nocte tu va pensar a me, de illo tu pote secur.”

Il faceva assi frigide que le caudas del boves se congelava al podice. Ma in le altere matino le rege del sepe saltettava ancora circum e cantava como in maio.

”Que, tu vive ancora?” demandava le hiberno. Stupefacite, “ubi esseva tu in le ultime nocte?”

In le lecto de un justo maritate copula!”

”Qui haberea pensate que tu te ha celate ibi”, diceva le hiberno, “ma attende mermente, in le proxime nocte io finira con te certemente!”

”Nos va vider”, le rege del sepe diceva. E ille comenciava a cantar.

In iste nocte il faceva assi frigide que on trova homine e femina morite de frigido in le lecto. Ma le rege del sepe se habeva fugite in un foramine presso le furno, e le frigido non pote facer nihil a illo.

Ma ille trovava un mus ibi le qual anque cercava le calor, e illes habeva un litigio. E quando illos non se pote unir, illos conveniva, que deberea haber loco un grande battalia inter le animales implumate e pilose sur le monte de Bré.

Il esseva inviate ordines in tote le punctos cardinal del celo, e al die fixate on videva tote le animales implumate al volo al monte Bré: le ocas, le anates, le gallos de India, le pavones, le gallinas, le picas, le corvos, gaios, le merlas. Illos passava in longe filas a ibi.

Ma anque le animales pilose marcha a ibi:
le cavallos, le asinos, le boves, le vaccas, le oves, le capras, le canes, le cattos, le rattos e le muses.

Le lucta esseva maneate pertinace. Pennas torneava per le aere. Capillos coperiva le terra. On audiva critos in omne parte. Mugir, rugir, hinnir, miaular e sibilar.

Le animales pilose stava curte ante le victoria quando appareva le aquila le qual se habeva retardate. Ille se precipitava in le tumulto, e ubi ille veniva, ille abatteva toto e eventrava le ventres del animales. Immediatemente se verteva le situation in favor del sues.

Le filio regal reguardava le lucta del fenestra del palatio. Ille videva que le aquila annihilava totes, e quando illo passava vicino al fenestra, le principe sasiva su spada e lo abatteva un ala, assi que le ave percipeva al terra. Assi finalmente le animales pilose ya vinceva e le rege del sepe, le qual habeva luctate como un heroe, faceva sonar su canto de triumpho del puncta de turre del cappella del Sancte Hervé.

Le aquila, que non pote volar, diceva al filio regal:

”Nunc tu me debe dar mangiar del carne del perdice e lepore pro novem menses.”

”Io lo facera”, diceva le principe.

Quando le aquila esseva curate post novem menses, ille diceva al filio regal:

”Io vole retornar a casa de mi matre, e io desira que tu me accompania e vide mi castello.”

”Con placer”, diceva le principe, “ma como pote nos arrivar ibi?”

”Monta te sur mi dorso”, diceva le aquila, e quando le principe se habeva sedite ibi, ille ascendeva, e illes glissava super silvas, planas, montania e mares.

”Bon die, matre”, diceva le aquila quando illes habeva arrivate.

”Es tu, mi filio? Tu esseva absente pro longe tempore. Io jam timeva de non revider te.”

”Io esseva multo malade, car matre. Il durava su tempore usque io ancora convalesceva. Hic io porta con me le filio regal del Basse-Bretagne. Ille vole visitar te.”

”Un filio regal!” crita le vetula, “que delicatessa. Vole nos mangiar le immediatemente?”

No, matre, vos non va facer mal a ille. Ille me ha curare longe novem menses, e io le ha precate de venir a nostre castello. Nos vole dar le un bon reception.”

Le aquila habeva un soror, illa esseva multo belle, e le principe se inamorava de illa. Isto non placeva al aquila, e a su matre isto placeva ancora minus.

Un mense, duo menses, tres menses, sex menses passava, e le principe nunquam perdeva un parola super su retorno a casa. Le vetula esseva multo vexate e illa declarava a su filio:
“Si tu amico non parte presto, nos ya debe mangiar le.”

Per consequente, le aquila propone al principe un partita de boules. Si le principe perdeva, ille perdeva su vita, vinceva ille, assi ille deberea reciper le filia del vetula como sposa. “De accordo”, diceva le principe, ubi es le bollas?”

Le joco debeva haber loco al allée con vetule quercos.

Ma ah, qual bollas esseva istos. Illes esseva de ferro, e cata un de illos pesava cinque cento libra. Le aquila sasiva un de illos e lo jectava alto in le aere e lo resasiva al volo, como illo esseva un pomo. Le povre principe non mesmo pote mover los del loco.

”Perdite”, le aquila clamava, “tu vita pertine a nos.”

”Io demanda vengiantia”, respondeva le principe.

De accordo, deman tu pote haber tu vengiantia.”

Le principe iva tristemente al soror del aquila e la contava toto.

”Vole tu esser fidel a me?” illa demandava.

”Fin a tu morte”, ille respondeva.

”Ben, pois io te dicera que es a facer. Hic io ha duo bullas blanc, io va colorar los nigre assi que illos reguarda simile a bollas de boules. Io los pone inter le bollas de mi fratre. Quando vos jocara deman, presta attention que tu prende tu bollas como primo e que tu attrappa le bullas. Quando tu dice a illos: 'Capra eleva te in le aere, multo alto, va in Egypto. Tu es jam hic sin haber mangiate ferro', illos va elevar se immediatemente, assi alto que on non pote vider los. Mi fratre opinara que tu illos ha jectate in le aere assi alto, e ille va declarar se como vincite.”

Nunc le altere die illes esseva ancora in le allée. Le principe prendeva su bollas, i. e. le duo bullas, e comenciava a jocular con illos e jectar los in le aere, como se illos esseva plenate con feno, multo al surprisa del aquila.

Que debe significar isto?” demandava le aquila inquietate.

Ille jectava como primo su bolla in le aere, e il durava un quarto de un hora usque illo ancora cadeva al terra.

”Non mal”, diceva le principe. Nunc esseva su torno e ille murmurava in voce basse le verso:
        Capra eleva te in le aere,
        multo alto,
        va in Egypto.
        Tu es jam septe annos hic,
        sin haber mangiate ferro.
        Gavr, kers s'as bro,
        Ez out aman seiz bloaz 'zo,
        Tan houarn ne t'eus da zebri!

Immediatemente le bolla se elevava in le aere, assi alto que illo non plus esseva a vider, e on debeva attender longe tempore – illa non plus retorna al terra.

”Io ha vincite. Isto es ya clar”, diceva le principe.

”Cata uno ha vincite un partita. Deman nos joca ancora un vice plus”, le aquila diceva. Post isto ille retornava a cassa e reportava toto a su matre.

”Nos vole occider e mangiar le”, illes diceva, “proque attende nos ancora?”

”Io non pote vincer le, car matre. Deman es un altere joco. Nos vole vider como ille se stationa.”

Intertanto vos pote un vice apportar aqua. Nos non ha un gutta in casa.”

”Ben, matre. Deman a bon hora nos ambe apportara aqua e io spondera con le principe qui de nos potera plenar plus aqua in le tonna.”

Le aquila vadeva al principe e diceva:

”Deman a bon hora nos vadera al puteo e apporta aqua pro mi matre. Nos videra qui de nos ambe trainara plus de aqua.”

De accordo”, dice le principe, “ma primo monstra a me le situla.”

E le aquila le monstrava le duo tonnas, del quales cata contineva cinque bottes. Ille portava istos, plenate con aqua, un a cata palma del mano con facilitate nam ille poteva esser aquila o homine, justo como ille lo desirava.

Le principe curreva preoccupate al soror del aquila.

”Dunque ben. Deman a bon hora, quando il es le tempore que mi fratre prende su tonna pro ir al puteo, tu dice a ille: 'Bah, pro que debe esser ben iste situlas. Lassa me facer. Da me un picco, un pala e un lectiera'. 'Pro que?' ille te demandara. 'Pro que...! Io vole displaciar le puteo, plus vicino al casa, pois on pote haurir aqua quando on vole e como on vole.' Quando ille lo audi, ille ira sol al puteo nam ille non vole permitter que le puteo es demolite.'

Le deman sequente le aquila diceva al principe:
“Nos vole ir apportar aqua pro mi matre.”

”Si, nos va”, respondeva le principe.

”Prende tu iste situla, io prende le altere”, diceva le aquila e indicava a duo recipientes immense.

”Iste situla. Con isto nos solmente dissipa nostre tempore!”

”Como vole tu apporta aqua?”

”Da me un picco, un pala e un lectiera.”

”Pro que?”

”Pro que? Tu imbecille. Pro portar le puteo a hic, directemente presso le porta del cocina. Isto nos sparnia longe vias.”

”Un typo formidabile”, pensava le aquila in se, pois ille diceva:
“Remane hic. Io apporta sol aqua pro mi matre.”

Le die sequente quando le matre de aquila propone novemente, on deberea rostir le principe al spido, pro devenir libere de ille, respondeva le filio, alora le principe habeva tractate le ben, e ille non se voleva manifestar ingrate. Il esserea melio proponer altere provas a ille del quales ille non pote subtraher se.

Assi ille diceva al principe:
“Heri io habeva facite le labor sol, deman il es tu torno.”

”Que dunque debe io facer deman?” demandava le principe.

”Mi matre besonia ligno pro le focar. Tu va abatter un allée de quercos complete, transportar le ligno al corte e ante poner del sol tu debe esser preste de isto.”

”Jam ben”, respondeva le principe e ageva justo sin emotion, ben que ille se faceva preoccupation. Ille ancora iva al soror del aquila.

Essera tu anque sempre fidel a me?” illa le demandava ancora.

”Fin a mi morte”, ille respondeva.

Ben. Deman on te dara un hacha de ligno. Quando tu arrivara al silva, te disvesti le jaco, jecta lo sur un vetule trunco de querco, pois batte con le hacha al arbore le plus vicin e attende que occurre depost.”

Le matino sequente le principe partiva a bon hora in le silva, le hacha super le spatula. Ille disvesteva su jaco e jectava lo super le trunco de arbore, pois ille batteva su hacha in le trunco le plus vicin, le qual immediatemente cadeva sub un fracasso ruitose.

”Ben”, ille se diceva, “si illo es assi facile pois io habera presto finite le cosa.”

Ille batteva ancora un secunde arbore, un tertie, e anque illos cadeva al prime colpo. E assi il continuava usque nulle arbore stava in le allée. Depost le principe retornava al casa del aquila.

”Que, jam finite?” le demandava le aquila.

“Si, finite”, le principe respondeva.

Le aquila hastava in le allée, e quando ille videva tote su quercos belle al terra, ille comenciava a plorar e curreva a su matre.

”Ah, ora io es vincite. Ille ha abattite tote mi quercos. Iste demone es plus forte que io. Un fortia clandestin le protege, de isto io es secur.“ Durante que ille se plangeva presso le matre, le principe veniva e diceva:
“Io te ha vincite tres vices. Tu soror appertine a me.”

Prende la e dispare”, diceva le aquila.

Dunque le principe prendeva le soror del aquila con se a in su pais. Ma le puera non habeva placer de sposar se e illa non mesmo vole accompaniar le principe a su patre.

Illa diceva:
“Ora nos nos partira pro alicun tempore. Ma remane fidel a me, non importa que occurre. Quando le tempore juste veni, nos va retrovar nos. Hic es le medietate de mi anello e le medietate de mi pannello. Vigilia ben super ambes. Il va adjutar te de recognoscer me plus tarde.”

Le principe esseva triste. Ille prendeva le medietate del pannello e le medietate del pannello e retornava al palatio de su patre, ubi on se allegrava, de revider ille post assi longe absentia. Ma le filia del femina de aquila entrava in le servicio presso un aurifice qui anque laborava pro le corte regal.

Intertanto, le principe habeva tosto oblidate su fidantiata. Ille se inamorava de un principessa qui esseva hospite al castello de su patre. Illa veniva de un regno vicin, e le die del maritage esseva fixate. On faceva grande preparationes e inviava multe invitationes. Le aurifice, qui habeva fabricate le le anellos e altere joieleria, esseva anque invitate, anque su sposa e cuje servitrice.

Ma le servitrice non esseva necun altere como le soror del aquila.

Ille se faceva fabricar un galletto e un gallinetta de auro e illa los prendeva con se in su tasca al festa matrimonial. Ibi illa esseva placiate de fronte al copula de sposos.

Illa poneva le medietate del anello, cuje altere medietate possedeva le principe, ante se sur le platto.

Le fidantiata lo remarcava e diceva:
“Io possede un medietate de anello multo simile.” (le principe lo habeva donate a illa)

On conjungeva le ambe medietates, e vide, illos rendeva un anello.

Le mesme procedura occurreva con le medietates del pannello. Le altere invitatos esseva multo stupefacite. Solmente le principe remaneva indifferente e ille habeva le aere de non comprender. Depost le soror del aquila poneva le galletto e le gallinetta de auro nate se sur le tabula e jectava un parve piso a illos. Le galletto lo beccava presto.

”Tu lo ha jam vorate, tu animal vorace”, diceva le gallinetta a illo.

”Tace!” diceva le galletto, “le proxime es pro te.”

Si, le filo del rege me anque habeva promittite que ille me remaneva fidel, fin al morte, quando ille debeva jocar a boules con mi fratre, le aquila.”

Le principessa tendeva le aures. Le soror del aquila jectava un secunde piso e le galletto ancora lo beccava.

Ibi on vide como il es con le promisso. Ora tu lo ha ancora prendite, tu animal vorace”, diceva le gallinetta.

Tace, mi gallinetta, tu recipe le proxime.”

Le filio del rege anque me ha promittite que ille remaneva fidel, fin al morte, quando ille debeva haurir aqua del puteo.”

Ora totes videva al soror del aquila. Anque le principe habeva essite attente. Le soror del aquila jectava un tertie piso e le galletto beccava lo como antea le ambe alteres.

”Ora tu lo ha ancora prendite, tu animal vorace!” diceva le gallinetta.

Tace, tu recipe le proxime!”

Io non plus crede in promissos”, diceva le gallinetta, “le filio del rege anque me ha promittite que ille me remaneva fidel fin al morte quando mi fratre, le aquila, le mandava finder ligno con un hacha de ligno.”

Ora finalmente le principe comprendeva. Ille se levava, se verteva al patre affin e diceva a ille:
“Patre affin, io besonia tu consilio. Olim io possedeva un cassetta blanc in le qual io guardava mi tresores. Io lo perdeva e faceva fabricar me un nove. Ora io ha retrovate le prime e ora io possede duo. Qual debe io retener?”

”On deberea sempre plus estimar le vetere”, diceva le vetulo.

”Isto es anque mi opinion”, respondeva le principe, “io amava un altere ante tu filia e io me habeva fidantiate con illa. Illa es hic!”

E ille se adjungeva al servitrice del aurifice, qui esseva le soror del aquila, e prendeva le mano de illa al grande surprisa del presentes.

Le altere fidantiata, su parentes e amicos se retirava offendite. Le celebrationes, le jocos e le dansa continuava, e le principe maritava le soror del aquila e deveniva felice con illa.