Le tres guttas

Per P. Ahlberg?

Alba, le bon fee qui protege le fidantiatos, alba, qui habita le pupillas blau del virgine innocente, passante un matino proxime a un rosa, illa audiva appellar su nomine de tres guttas. Illa se avicinava, sedente se in le corde del flor, illa demandava: "Que desira vos de me, guttas brillante?" "Veni pro solver un question", diceva lo prime. "Super que vos parla?" "Nos es tres guttas differente, de origines diverse; nos desira, que tu dice, qual de nos es le plus meritori, le plus pur."

"Io consenti. Parla, gutta brillante."

E le prime gutta dice: "Io veni ex le alte nubes, io es un filia del grande mares. Io nasceva in le grande oceano antique e potente. Vidente costas e litores, agitate in mille tempestas, io esseva absorbite del nube. Io vadeva usque le alte regiones ubi le stellas brilla, e de ibi, rolante inter le fulmines, io cadeva a in le flor, in le qual io nunc reposa. Io representa le mar."

"Nunc il es tu vice, gutta brillante," le fee diceva al secunde gutta.

"Io es le rore, que nutri le lilios; io es le soror del lumine opalin del luna, le soror del nebula, que se diffunde, quando le nocte obscura le natura. Io presenta le aurora."

"E tu?" Alba demandava le gutta minor.

"Io ha nulle merito."

"Parla! De ubi veni tu?"

Ex le oculos de un fidantiata; io esseva le surriso, io esseva le fide, io esseva le sperantia, postea io esseva le amor . . ., hodie io esseva un lacrima."

Le alteres rideva super le guttetta, ma Alba, aperiente su bracios, lo prendeva con se e diceva: "Isto es le plus meritori, isto es le plus pur."

"Ma io esseva le mar!"

"E io le atmosphera!"

"Il es ver; ma isto es le corde . . ."

E illa dispareva in le azur, prendente con se le gutta humile.

Le vulpe e le tortuca

Autor incognite

Olim un vulpe chassava presso al mar un tortuca, un creatura que illo non habeva vidite antea. Habente appetito pro mangiar su chassa, illo se effortia pro permorder le dur cuirasse, ma su firmitate esseva plus forte que le dentatura del vulpe.
Irascite illo stoppava pro reflecter. "Le fame mi tormenta", illo diceva, "io debe cercar un altere chassa, ma antea io porta iste ente estranie a mi cubil pro postea dispeciar lo tranquillemente."

Le tortuca se angustiava e diceva: "Sever vulpe, io jam vide que io debe morir, pro isto io preca, si tu vole abbreviar mi dolores e facilitar te le repasto, alora pone mi in le mar, assi mi cuirasse devenira molle e tu potera mangiar me sin dolor."
"Il es ver, tu ha ration", triumphava le vulpe, "io solmente es stupefacite que io mesme non ha pensate a isto."

Illo portava le astute al mar e lo poneva in le aqua. Essente in su elemento, le tortuca escappava rapidemente.

De distantia secur illo derideva le vulpe que trottava via habente vergonia.

Nota: Anque le plus astute trova su maestro!

Le mus e le leon

Autor incognite

Un leon in su cubil; circum a ille jocava un truppa de muses allegre. Un de illos, montante a supra un rocca scarpate, cadeva a intro le cubil e eveliava le leon que lo reteneva per su grande pata. "Povre me", le mus peteva, "sia generose a me creatura povre, sin importantia! Io te non vole offender, io solmente faceva un passo false e cadeva del rocca. Que mi morte servirea a te, lassa mi viver e io volerea esser plen de gratitude a te durante tote mi vita!"

"Foras de hic!", diceva le leon generose e lassava currer via le musetto. Ma le leon rideva e diceva: "Esser grate! Ben, isto io volerea vider qual musetto poterea manifestar su gratitude a un leon."

Post breve tempore le mesme mus curreva transverso le foreste e cercava nuces pro se mesme. Subito illo audiva le rugito lamentose de un leon. "Illo es certo in periculo!" le mus imaginar se e vadeva al loco de ubi le rugito sonava. Ibi illo trovava le leon generose circumferite de un forte rete le qual le chassator habeva placiate ingenerosemente pro capturar iste grande animal. Le cordas tanto attaccate que le leon poteva usar ni su dentes ni le fortia de su patas pro lacerar los.

"Attende, amico", diceva le mus, "iste vice io pote adjutar te probabilemente maximalmente ben!"
Illo curreva al leon, permordeva le cordas que ligava su patas anterior e post que illos esseva libere, le leon lacerava le rete restante e assi illo recuperava su libertate per le adjuta del musetto.